- क्यान्डिल जलेर कम पग्लेर धेरै सकियो।
एक क्यान्डिल कुरा भयो हाम्रो।जब क्यान्डिल पग्लिदै जल्दै गर्यो,म जल्दै पग्लिदैं गरें।रात झनझन पग्लिदै गयो मात्रै।अँध्यारो
अन्त्यमा क्यान्डिल निभ्यो।हामी उठ्यौं।
दिनेशले सोध्यो- दाइ,हाम्रो कति भयो ?
- 175 मात्रै।
हामी सरासर कोठामा अायौं।फेरि छतमा गयौं।मैले स्टाटस राखें- बाढी त संयोग र बहाना मात्रै हो।मान्छे त कसैको यादमा डुबिरहेका हुन्छन्।
केही थान कमेन्ट अाए।कमेन्ट गुरुप्रसाद मैनालीका कथाका केन्द्रीय भावजस्ता थिए।एकदम अादर्शवादी।मलाई
उनीहरूको अाशय थियो - देश दुखिरहेको छ।मेरो मनले भन्थ्यो- दुखोस्।देश भनेको म पनि हुँ तर म दुख्ने र अाँसु बगाउने पक्षमा छैन।देश दुख्यो भनेर अाँसु बगाइरहदा पानीको मात्रा थप बढ्छ है।
जताततै सरकार निदाइरहेछ भन्ने अाशयका स्टाटस देखिन्थे।मलाई जाँच्न मन लाग्यो।ऊ अनलाइन थि।मलाई बहाना मिल्यो म्यासेज पठाउने। म्यासेज पठाएँ।लेखें- सरकार!
तुरुन्त रिप्लाई अायो- हजुर!
मैले फेरि पठाएँ- सबै झुट बोल्दा रहेछन्।सरकार निदाएको रहेनछ।
त्यसपछि दुईटा इमो अाए बदलामा।त्यसपछि अाजसम्म केही अाएन।मैले एकछिन सोचें- एउटा मात्रै इमो पनि त पठाउन सक्थी।तीनअोटा पठाउन पनि त सक्थि।अाखिर दुईवटा पठाउनुको अर्थ के? मेरो सोचाइ न हो।यसरी घोरिएर सोच्नु अावश्यक छैन।उसले केही नसोचेरै पठाएकी हो।यो मेरो सोचाइ बेकार हो,बेतुक हो।मैले फेरि ब्राह्मण ग्रुपमा पोस्ट गरें- सरकार ! लेखेर सम्बोधन मात्रै के गरेको थिएँ ,ऊ भुसुक्क निदाइछ।
रातले अाफ्नो अौसतमृत्युदर पूरा गरिसकेको थियो।म रातको अन्तिम अवस्थामा पुगेर निदाएछु।उठ्दा बिरामी
थिएँ म।
क्यान्डिल जल्नु अगाडि -
हामी सरासर पार्कमा पुगेर नदीतर्फ फर्किएको सिमेन्टकुर्सीमा
दिनेशका कुरा अलिक रङ्गिन हुन्छन्। लगभग सबै कुरा भन्छ मलाई।मसँग सुझाब माग्छ।मानौं म यस्तो मामिलामा अलिक बौद्धिक छु।म पनि नासो कथाको देवीरमणले जस्तो उसलाई धेरथोर कुरा बताउँछु।वास्तवम
ऊ मलाई अलिक गह्रौं अाँखाले हेर्छ।
उसका कुरा अलिक सुख्खा सब्जीजस्तो हुन्छन्।मेरा रसदार सब्जीजस्तो।कैले
धेरै कुरा अकस्मात हुन्छन्।त्यहाँ पनि भयो। झ्याप्प हाम्रो अघि टर्च बल्यो।कुनै मान्छे उभिएको देखियो।टर्च निभ्यो,ऊ बोल्यो - कहाँदेखि अाएका ?
म बोलें- म यहीँ बस्छु नजिकै।यो मेरो साथी।बजारमा बस्छ।
- छिटो कोठामा जाओ।
ऊ गयो।म उता अाँखा फर्काइन।सरक्सुर
दिनेशले प्रहरी अाउनासाथ अाफ्नो कथा बिर्सिएछ।भन्यो - बिर्सें यार।मलाई थाहा छ प्रहरी भनेपछि दिनेश अलिक डराउँछ।मैले भनें- मुलाङ्।
हामी निस्प्रयोजन त्यहाँ पुगेका थियौं ।सधैं जस्तो पुग्छौं।गफ गर्छौं ।ऊ हरेक कुरा गर्छ।खासमा कुरा नगर्दा पनि केही बिग्रिदैन।हुन त गर्दा पनि बिग्रिदैन।मैले मेरो केही दिन अघिको सपना सुनाउन थालें उसलाई।
- निद्राबाट म झट्ट सपनामा पुगें।हैन ,यस्तो हुन सक्दैन कि म एक निमेषमा निद्राबाट सपनामा पुगूँ।सपनाले निद्रा बिगार्छ।म मेरो निद्रा बिगार्न चाहन्नथें होला।तर के भैदियो भनें म सपनामा पुगें।सपनामा पुग्दा कुन बाटो पुगें होला म? बाटो अफ्ठेरो पो थियो कि?अथवा सजिलो नै थियो कि?मलाई सपनामा पुग्दा अब कसरी फर्कने भन्ने बिषयमा डर लाग्यो होला कि नाइँ? बाटो भुलें कि भन्ने त्रासले चिमोट्यो होला कि नाइँ? अथवा म सपनामा जाँदा कालिदासको कुन्नि कुन नाटकमा कुन्नि के राजाले कुन्नि कहाँ जाँदा बाटो बिराइन्छ कि भनेर कुन्नि के बाटो छेउमा राख्दै गएझैं म पनि कुन्नि के बाटोको छेउमा राखेर पो अाएँ कि? खै कुन्नि! अँ म सपनामा पुगें।
म कतै बसिरहेको थिएँ।हुन सक्छ त्यो मेरो क्लास रुम थियो।एक्लो थिएँ।मुखमा कलमको बिर्को जोडजोडले टोकेको थिएँ।सायद यसकारणले टोकेको थिएँ- कलमको बिर्को र मन उस्तै उस्तै हुन्छन्।जता पनि हराउने जहाँ पनि हराउने,जता पनि अल्झिने।हराइरहन
अनि?
-अकस्मात एउटी माताको प्रवेश भयो।उहाँ माता नै हुनुहुन्छ भन्ने के छ र।हुन सक्छ उहाँ कसैकी पुत्री पो हुनुहुन्छ कि? अथवा गर्लफ्रेन्ड नै पो हुनुन्छ कि उहाँ।भैगो उहाँ जो भए पनि दिव्य हुनुहुन्थ्यो।भग
मैले सोचें - उहाँले भन्नू हुनेछ ,तिमीले जे छुन्छौ त्यो तिम्रो हुनेछ।अनि मैले सबै छुनेछु।पृथ्वी ,जल,तेज, वायु, अाकाश।
हुन त म नछुन पनि सक्थें।पञ्चमहाभ
त उहाँ मेरो नजिकै अाउनु भो।
म नजिकै रहेर भन्नू भो- म जे भन्छु त्यही गर्न सक्छौ?
मैले भनें- सक्छु।
- तिमी यस्तो गर।अाफुले चिनेका जानेका मान्छेको नाम लेख यो कापीमा।सरर लेख ,सम्झिदै लेख्नु पर्दैन।छुटे फरक पर्दैन।पैले अाफ्ना मान्छेको नाम लेख।
मैले लेखें।क्रमशः ,
-अामा अर्याल
-बाबा अर्याल
......
लेखेको पन्ना बुझाएँ अन्त्यमा।
फेरि भन्नू भो- एकपटक रुजु गर।
मैले सरर नाम पढ्दै गएँ।बीचमा पुगेर एउटा नाममा कलमको टुप्पो केही बेर अडियो।फेरि तल पुग्यो।फेरि माथि माथि पुग्यो।अघिको ठाउँमा कलमको टुप्पो अडियो।कुन्नि के सोचें।त्यो नाम केरिदिएँ।
बुझाउदै भनें- यी हेर्नुस् अाफ्नाको सूचि।
- ठिक छ मैले हेरें।अब पराईको नाम लेख।
उसै गरेर लेखें।
बुझाएँ।फेरि भन्नू भो- यी नाम पनि एकपटक फेरि हेर।
सुरुदेखि सरर हेरें।अन्तिमभन्
एकछिन हेरेर माताले सोध्नु भयो - त्यो को हो? जसको नाम दुबैतिर लेखेर दुबैतिर नै मेटायौ फेरि।
मैले भनें- यो मान्छे मेरो यो हो भन्ने थाहा भएको भए किन दुबैतिर लेखेर उसको नाम दुबैतिर केर्थें त नि।
मैले सोधें- हजुर को हो? किन यसरी नाम लेख्न भन्नू भएको? के हजुरलाई मेरा ह्यान्डराइटिङ नराम्रा छन् भन्ने थाहा भएर सुधारिदिन अाउनु भा हो?
उहाँले मुस्कान पोतेर अोठमा भन्नू भो- म राधा ।
- ए कृष्णकी राधा पो हजुर?
उहाँ रिसाएजस्तो लाग्यो मलाई।अाँखा बलिरहेका थिए।
भन्नू भो- म कृष्णकी राधा होइन,म राधा मात्रै हूँ।के म अाफ्नो नामले मात्रै चिनिन सक्दिनँ? मेरा अगाडि कसैको नाम जोड्नै पर्ने के छ?
मैले डराएर भनें- अनि सबैले त्यही भन्छन्।
उहाँले भन्नू भो- हो म कुनै बेला कृष्णकी राधा थिएँ तर अब रहिन।म राधा मात्रै हुँ।
किन? के भयो र?
- मलाई हजार टुक्रा पारुन्।हजार प्रति बिभाजित हुँ म।मलाई कुनै दुखेसो छैन,कुनै गुनासो छैन।तर प्रेम कहिल्यै बिभाजित हुन सक्दैन।प्रेममा कहिल्यै भाग लाग्नु हुँदैन।रुक्मिणी
मैले फेरि सोधें- अनि मलाई ती नाम दुई भागमा बिभाजन गर्न लगाएको किन त?
राधाले भन्नू भो-कुनै मान्छे यस्तै हुँदा रहेछन्,कतै पनि राख्न नसकिने,जता राखे पनि मनले संका उठाइहाल्ने।निसन
अनि फेरि हाँस्नु भो।
दिनेशले सोध्यो - अनि ?त्यसपछि ?
- सोध्न मन थियो - राधा, तेस्रो बिकल्प छैन ? तर ब्युझिएँ।
दिनेशले लामो सुस्केरा कुर्सीनीर त्यागेर भन्यो- हिंड् जाम्।
हामी तल झर्यौं।9 बजिसकेको थियो।सानो चिया पसलमा बाहिर बस्यौं ।फेरि के सोचेर भित्र बस्यौं।चिनेको पसल हो।अचेल यहाँ चुरोट खाना पाइदैन।जो कोहीले पनि।हामी चिया मगाउछौं।पसले दाइले चुरोट तानिरहेछन् भित्रपट्टी।क्या
म चुरोट खान्न।तर चुरोटको मामिलामा नयाँ सोच बनेको छ मेरो अचेल- चुरोटले ब्यक्तित्व बिगार्दैन,मात्र
क्यान्डिल जलिरहेको छ।चियाको कप थपिन्छन्।चार पुगिसकेको छन्।अन्तिम कपमा भन्छु- अब कालो चिया खाने।क्यान्डिलल
एकातिर धप्प धप्प
बलिरहेछ अनुहार
अर्कातिर तप्प तप्प
ढलिरहेछ अश्रुधार।
मानौं यो कुनै विधवाको
त्यो क्षणको अनुहार हो
जब कि उसलाई अाएछ याद
एकसाथ
सुहागरात र स्वर्गीय पतिको।
शुभ्र, शान्त र स्निग्ध
शिखा मैनबत्तीको।
क्यान्डिल निभ्यो।हामी निस्कियौं।पुलको
Comments
Post a Comment